Sakrament chrztu - Pierwszy sakrament jest nazywany "chrztem" z uwagi na główny obrzęd, w którym się dokonuje. "Chrzcić" (grec. baptizein) znaczy "zanurzyć, pogrążyć". "Zanurzenie" w wodzie jest symbolem pogrzebania katechumena w śmierci Chrystusa, z której powstaje przez zmartwychwstanie z Nim jako "nowe stworzenie" (Ga 6,15).
Bierzmowanie jest to sakrament, w którym Duch Święty udziela się człowiekowi ochrzczonemu jako Dar. Sakrament bierzmowania jest nazywany sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej. Jest on udzielany temu, kto powinien zdawać sobie sprawę z tego, co to znaczy być świadomym i wzorowym katolikiem. Od momentu przyjęcia tego sakramentu wierzący ma głosić swoim życiem Jezusa Chrystusa i apostołować wśród innych ludzi.
Słowo "Eucharystia" pochodzi od greckiego słowa "eucharistein". Oznacza ono tyle, co "czynić dziękczynienie".
Eucharystia jest centrum i szczytem życia Kościoła. Główne części Mszy świętej to:
1. Liturgia Słowa: z czytaniami, homilią i modlitwą wstawienniczą
2. Liturgia Eucharystii: na którą składają się przygotowywanie darów, konsekracja i komunia.
Systematyczne uczestnictwo we Mszy świętej niedzielnej i świątecznej pozwala odnaleźć i zachować swoją tożsamość przez zjednoczenie z Chrystusem we wspólnocie parafialnej.
Do przyjęcia I Komunii 
Świętej należy:
1. Dostarczyć "świadectwo chrztu",
2. Uczestniczyć w katechezie na poziomie klasy III Szkoły Podstawowej, a rodzice na spotkaniach formacyjnych,
3. Zdobyć wiedze konieczną do Sakramentu Pokuty i Eucharystii określoną w "minimum programowym",
4. Uczestniczyć w niedzielnej Mszy Świętej z udziałem dzieci o godz. 12:00.
Już w pierwszych wiekach Kościoła namaszczano chorych świętym olejem, postępując za nauką św. Jakuba: "Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili na nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone."
Namaszczenie chorych może być udzielane każdemu człowiekowi ochrzczonemu, który zachorował lub wiernym w podeszłym wieku. Niektórzy traktują namaszczenie chorych jako sakrament przeznaczony dla ludzi umierających.
Małżeństwo jest sakramentem miłości, w której człowiek ofiarowuje samego siebie. Taką miłością obdarzają się wzajemnie małżonkowie, ale ich miłość się na tym nie kończy. Powinna ona spływać na ludzi żyjących wokoło nich i stać się źródłem nadziei i pocieszenia dla innych. Wsparcie jakiego udzielają sobie małżonkowie, może dać im siłę pozwalającą z mocą służyć innym ludziom. Dlatego kapłan udziela młodej parze następującego błogosławieństwa:
Wśród świata bądźcie świadkami, że Bóg jest miłością, aby stroskani i ubodzy, doznawszy waszej pomocy, przyjęli was kiedyś z wdzięcznością do wiekuistego Boga.
Każdy katolik winien pamiętać o należnej czci ciału zmarłych wiernych, które przez chrzest stały się świątynią Ducha Świętego. Dlatego też zgodnie z przepisem prawa wierni zmarli, powinni otrzymać pogrzeb kościelny, w którym Kościół:
- wyprasza duchową pomoc zmarłym,
- okazuje szacunek ich ciału,
- żywym niesie pociechę nadziei.
Kościół usilnie zaleca zachowanie pobożnego zwyczaju grzebania ciał zmarłych. Najdoskonalszą modlitwą za zmarłych jest Msza święta, którą sprawuje kapłan.
W sprawach pogrzebu należy zgłosić się w parafii stałego lub tymczasowego zamieszkania w celu załatwienia formalności.
Należy dostarczyć:
- akt zgonu z USC,
- dokument dla administracji cmentarza,
- informacje o ostatni przyjętym sakramencie (np. chorych; jeśli była to zwykła spowiedź wystarczy informacja ustna rodziny),
- formalności związane z przygotowaniem grobu należy załatwiać z administratorem cmentarza, na którym zmarły ma zostać pogrzebany,
- jeśli zmarły nie należał do naszej parafii, a ma zostać pochowany na naszym cmentarzu, należy skontaktować się najpierw z proboszczem parafii, do której należał zmarły.
Za posługę pogrzebu się nie płaci, lecz składa dobrowolną, rozsądną ofiarę na Kościół.